Mens en lijden: Omgaan met mensen die met lijden en sterven te maken krijgen

Iedereen die te maken krijgt met lijden en sterven gaat daar anders mee om. 

Sommigen willen er niet over praten.

Anderen dan juist weer wel.

Sommigen willen dat je toont dat je hen steunt en troost.

Anderen willen dat je gewoon bij hen zit, maar je hoeft niks te zeggen.

Sommigen willen iets om handen hebben om hun gedachten te verzetten.

Anderen willen alleen maar nadenken over het lijden en/of sterven.

Sommigen zullen huilen van verdriet.

Anderen zullen de tranen verbijten en zich sterk proberen te houden.

Het is niet altijd gemakkelijk om om te gaan met mensen die juist te maken hebben gehad of nog steeds te maken hebben met lijden en sterven. Je weet niet altijd wat je goed kan doen voor hen of hoe je hen kan helpen. Het is een beetje aftasten hoe je iemand kan helpen die lijdt. Zelf wil je het goed doen en ben je bang om iets verkeerds te doen. Meestal stel je jezelf dan volgende vragen en stel je deze ook aan 

'Wil je erover praten?'

'Mag ik bij je blijven of wil je even alleen zijn?'

'Wil je dat ik je troost door je te knuffelen of kan ik troostende woorden gebruiken?'

Afscheid van pasgeboren leven

In het volgende filmpje zie je hoe een koppel omgaat met het verlies van hun kindje Achiel en hoe ze begeleidt werden tijdens het rouwproces:

Toen mijn oma gestorven was, voelde ik mij een vat met water. Ik kon niet stoppen met huilen en ik zie dit nu nog vaak in mij. Als ik lijdt onder iets, komt het er altijd met tranen uit. Het is alsof ik mijn pijn alleen kan verwoorden met tranen. Ik voel me ook niet zwak als ik huil, want na het huilen voel ik mij altijd sterker. Ook als iemand me tijdens het huilen knuffelt, voel ik me beschermd en getroost. Ik word niet graag alleen gelaten als ik lijdt. Dan voel ik me echt helemaal alleen op de wereld en ik hou niet van dat gevoel.

Natuurlijk valt dit helemaal anders dan het overlijden van een heel jong kindje dat zelf nog niet beseft dat het bestaan heeft op deze grote wereld. Ik weet niet hoe dit moet voelen maar als je als ouder je kind verliest, is dat volgens mij het ergste wat je kan overkomen. Het voelt ook niet natuurlijk. Een ouder hoort zijn kind niet te begraven ...

Ze kregen heel veel steun van Ine en de manier waarop ze het aangepakt heeft, heeft de pijn voor deze ouders een stuk verzacht.

Ikzelf zou niet direct weten wat te zeggen als troost tegen ouders die hun kindje hebben verloren. Hoe je het draait of keert, het blijft verschrikkelijk om mee te maken en je kan er niks meer aan doen.

Hoe uit jij jezelf als je te maken hebt met lijden? Hoe ga jij om met mensen die te maken krijgen met lijden of sterven? En hoe voel jij het verschil aan tussen het overlijden van een jong kind en het overlijden van een oudere persoon(60+)?